Mijn moeder
Mijn moeder, ze is 94 jaar geworden. Een krachtige vrouw, die ondanks haar leeftijd het gezin nog niet kon loslaten, ze wilde nog graag leven en bij ons blijven tot het laatste moment.
Ze heeft een heel nageslacht achtergelaten, 6 kinderen, 14 kleinkinderen en 24 achterkleinkinderen. Ze is 37 jaar getrouwd geweest en is ook 37 jaar weduwe geweest. Om maar wat getallen te noemen.
Maar ze was vooral mijn moeder, die er altijd voor me was.
Je hebt ontstressen, ontgiften, ontzwangeren, maar heb je ook ontmoederen?
De afgelopen weken waren verwarrend, ik gunde haar de rust, ze had het verdiend.
Maar tegelijkertijd wil ik haar bellen.
Ik wil nog graag naar haar op visite, kopje koffie drinken en 10 keer hetzelfde verhaal horen.
Ik wil haar nog graag ophalen om te komen eten bij ons, dat vonden we samen heerlijk.
Ik wil haar nog graag vertellen over de kinderen en kleinkinderen, daar was ze altijd in geïnteresseerd.
Dat kan allemaal niet meer en dat is verdrietig. Het proces van “ontmoederen”, verder leven zonder je moeder, stopt nooit. Mijn moeder sprak in haar laatste dagen nog steeds heel liefdevol over háár moeder
Natuurlijk blijven er altijd de mooie herinneringen.
Ik heb haar natuurlijk al lang in goede gezondheid in mijn nabijheid mogen hebben en dat is al een voorrecht. Dat besef ik zeker, maar toch het verdriet is er nu even niet minder om.
Mijn dochter schreef een mooi verhaal over mijn moeder en las dat voor, tijdens de crematie. Ze vergeleek haar met een boterbloem. Een bloempje dat niet erg opvalt en niet anders is dan de rest, maar een bloem die nooit alleen is.
Boterbloemen staan altijd bij elkaar, velden vol. Net als oma, nooit alleen en altijd familie eromheen. Alle bloempjes bij elkaar, allemaal anders, verschillende groottes en toch allemaal één, allemaal geel en vol in bloei, op één veld samen!
Bij de middelste bloem om ons heen begon de laatste tijd steeds een blaadje te verwelken en later te verliezen. Totdat nu de hele bloem is verwelkt.
Oma, je laat ons niet alleen, wij blijven samen achter. En hebben dankzij jou geleerd hoe we kunnen stralen, samen als één veld vol boterbloemen.
Zo wil ik het ook graag zien.
